Γιώργος Αρβανίτης
Το πότε θα έρθει (αν έρθει) η κυβέρνηση της Αριστεράς με κορμό τον ΣΥΡΙΖΑ έχει τεράστια σημασία για τη χώρα και τους πολίτες της. ‘Έχει σημασία λοιπόν ο χρόνος γιατί οι συνθήκες δεν είναι και δεν θα είναι καθόλου ίδιες, γιατί δεν υπάρχουν σταθερές.
Είναι άλλο πράγμα το τότε, άλλο πράγμα το τώρα και τελείως άλλο το σε 6 μήνες ή σε 1 ½ χρόνο και δεν έχει καμία σχέση το ένα με το άλλο.
Και είναι απόλυτα φυσιολογικό αυτό και συνδέεται άμεσα με αυτό που λέμε συμμαχίες και διευρύνσεις και με αυτό που λέμε άνοιγμα στη κοινωνία.
Η ανάγκη να διαμορφωθεί ένα ισχυρό μπλοκ δυνάμεων που να μην απεμπολεί τίποτα και από τις παραδόσεις της αριστεράς και από τις δεσμεύσεις της, αλλά από την άλλη να συγκροτηθεί τώρα είναι άμεση και ουσιαστική
Δεν υπάρχει χρόνος για χάσιμο, γιατί η συνέχιση της καταστροφής είναι το πραγματικό χάσιμο που θα το βρούμε μπροστά μας, είναι χάσιμο γιατί θα ξεκινήσουμε από πολύ πιο πίσω τα πρώτα βήματα και θα αυξηθεί απίστευτα ο βαθμός δυσκολίας του όλου εγχειρήματος.
Τώρα λοιπόν, εδώ και τώρα να ανατραπεί η πορεία προς την καταστροφή και τη διάλυση και να σταματήσει ο κατήφορος.
Το κόστος μιας συμμαχίας – συνεργασίας με δυνάμεις, σχήματα και πρόσωπα που έκαναν λάθος μικρό η μεγάλο στην ανάλυση τους για τα πράγματα και στη στάση τους, που δεν αντιλήφθηκαν πιο νωρίς , που δεν κατάλαβαν αυτό που είπαν, αλλά που σήμερα καθαρά βάζουν κοινό στόχο με τον ΣΥΡΙΖΑ, είναι μικρό. Είναι μικρότερο από την απώλεια όλων των κρίσιμων εργαλείων που θα μπορούμε να έχουμε αύριο το πρωί για να κάνουμε πολιτική.
Είναι μικρότερο από το να ολοκληρωθεί το ξεπούλημα όλων των ΔΕΚΟ (ΔΕΗ, ΕΥΔΑΠ, ΕΥΑΘ κ.λ.π.) , των λιμανιών της χώρας, των κερδοφόρων οργανισμών, των φιλέτων του δημοσίου και κυρίως των τραπεζών και του χρηματοπιστωτικού συστήματος της χώρας. Σε τιμές μάλιστα χαμηλότερες από το κόστος που πλήρωσε ο ελληνικός λαός με τα μνημόνια και τις δανειακές συμβάσεις για να ανακεφαλαιοποιηθούν .
Είναι μικρότερο το κόστος γιατί όπως και να τα ζυγίσουμε τα πράγματα σε όποια ζυγαριά και να τα βάλουμε, από τη μία πλευρά έχουμε ζητήματα που μπορούν να αντιμετωπισθούν και να κερδηθούν πολιτικά και από την άλλη έχουμε εργαλεία αναπτυξιακά τα οποία δεν θα υπάρχουν αύριο το πρωί για να αξιοποιηθούν για να ζήσει ο λαός και να ανασυγκροτηθεί η οικονομία.
Από τη μία πλευρά έχουμε λογικές πιθανόν διαφορετικές και φιλοσοφίες και αντιλήψεις για χιλιάδες πράγματα ίσως, αλλά αυτό είναι κάτι που παλεύεται στη πολιτική δράση, ζυμώνεται, μετασχηματίζεται και μπορεί να βρει δημιουργική διέξοδο.
Από την άλλη πλευρά έχουμε ερείπια μιας κοινωνίας και μιας οικονομίας που θα πρέπει από τη πρώτη στιγμή να κατοικηθούν και να οικοδομηθούν ξανά. Όσο ριζοσπαστικό πρόγραμμα και όσο ανατρεπτική λογική και αν χρησιμοποιήσουμε θέλουν χρόνο, χρήμα και απίστευτη σπατάλη δυνάμεων και σίγουρα ένα συγκρουσιακό πλαίσιο που η κοινωνία μέχρι σήμερα δεν έχει δείξει ότι ονειρεύεται και επιλέγει.
Τώρα λοιπόν πρέπει πρώτα από όλα να αντιμετωπιστεί αποφασιστικά η διάλυση και η αποσάθρωση όλης της παραγωγικής δραστηριότητας που έχει συντελεσθεί στη χώρα.
Τώρα είναι η ώρα που πρέπει να αρχίσει να ξαναχτίζει ο καθένας από ένα όνειρο για το αύριο και για τη ζωή των παιδιών του και μετά έρχεται η ώρα για να μπουν μεγάλα ζητήματα του τι οικονομία θέλουμε να διαμορφώσουμε, τι σχέσεις παραγωγής θα έχει και σε ποια κατεύθυνση θα κινηθεί.
Αν δεν απαντήσουμε στα καθημερινά ζητήματα όλων αυτών που δεν μας ήξεραν και εχθές, δεν θα τους έχουμε μαζί μας αύριο.
Δεν μπορεί να θεωρητικολογούμε αβασάνιστα για τα πάντα και σε αυτό το τόπο η μόνη παραγωγική μονάδα που έχει απομείνει να είναι το σουβλατζίδικο και μέσα σε αυτό, το χοιρινό να είναι από την Ολλανδία, τα ξυλάκια από τη Κίνα και τα κάρβουνα από τη Βουλγαρία. Εδώ μιλάμε για φούσκα και μιλάμε για φούσκα που στο τέλος θα σκάσει χειρότερα από τις προηγούμενες φούσκες και δεν θα αφήσει όρθιο τίποτα.
Πηγή: ecoleft.gr
