Όσοι από μάς ψάχνουμε δουλειά αυτές τις μνημονιακές μέρες, "ήδη θα το κατάλαβες", που λέει κι ο Καβάφης, ναι, το καταλάβαμε ότι η χώρα είναι υπόδουλη. Είναι πιο εύκολο να το δεις στον εργασιακό χώρο.
Δουλειές της πεντάρας (κυριολεκτικά), τέτοιες που θες 2 ή 3 για να ζήσεις, με ωράρια φτιαγμένα από νου σε παράκρουση -μην τυχόν και δουλέψεις στον ανταγωνισμό. Δουλειές μονότονες, με ένα καθήκον επαναλαμβανόμενο για 4, 6, ή 8 ώρες, χωρίς δικαιώματα (αφού οι συμβάσεις ανανεώνονται κάθε μήνα ή έχουν σαφή ημερομηνία λήξεως) και χωρίς ανθρώπινες σχέσεις στο χώρο τους (πού χρόνος! πρέπει να δουλεύεις σαν μηχάνημα, για να παράξεις νούμερα και μετά σαν νούμερο να απολυθείς, ή να ξεζουμιστείς).
Δουλειές - δουλείες, με τη στάμπα "προσωρινό κι όποιος αντέξει" (ή "σ' όποιον αρέσει") χτυπημένο πάνω τους. Δουλειές που θα μπορούσαν κάλλιστα να γίνουν από δημόσιο φορέα αλλά -φευ! - ανέλαβε ιδιώτης γιατί το δημόσιο δεν έχει πια προσωπικό (είναι αυτό που απολύθηκε από δημόσιο και ιδιωτικό τομέα και απασχολείται στον ιδιώτη με τα παραπάνω ψίχουλα).
Κι ο χορός -του θανάτου- καλά κρατεί. Θανάτου μιας οικονομίας, μιας χώρας και πολλών ζωών. Από κάτω, εκκωφαντική σιωπή ή δύστοκες απόψεις.
Παππού Πλάτωνα, έχεις πάντα δίκιο.!!
