Μετρημένες οι ώρες. Γρηγορείτε παιδιά,..
Πάμε ξανά: Φτώχεια. Ανεργία. 2.000.000 οι άνεργοι άνθρωποι πια στην Ελλάδα. Όπου δουλειά, εκμετάλλευση. Καταστάσεις ακραίες, ιδίως στην εμπειρία των γυναικών. Συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ στην Αθήνα.
Σήμερα, 27 Νοεμβρίου. Κόσμος πολύς. Έχεις μόλις γυρίσει από συνέντευξη για άλλη μια "φερέλπιδα" θέση εργασίας... "Θα σάς απασχολήσουμε από τότε μέχρι τότε, τις πρώτες δύο βδομάδες βράδυ, τις επόμενες πρωί, τα λεφτά δε σάς φτάνουν, το ξέρουμε, γι αυτό και θα σάς δώσουμε bonus τιποτένιο, που για να βγάλετε 1 ευρώ παραπάνω τη μέρα (κυριολεκτούμε), θα σάς βγουν ακόμα γρηγορότερα τα μάτια". Κατεβαίνεις. Κόσμος με κόκκινα μπαλόνια που γράφουν "μποϋκοτάζ στην coca-cola".
Ωραίο το κόκκινο και το μήνυμα ωραιότερο. Νέοι και μεγαλύτεροι μαζί. Κοντοστέκεσαι στους αδερφούς Σύριους.
Δε δέχονται τίποτα -μόνο σοκολάτες, μπισκότα, γάλατα για τα παιδιά. Δε φεύγουν από κει ούτε για φιλοξενία.. Οι άντρες προστατεύουν με αλυσίδες τους απεργούς πείνας, τις γυναίκες και τα παιδιά πίσω τους. Κι αυτός ο νεαρός με την κολλητική ταινία στο στόμα είναι ξαπλωμένος και σε κοιτάζει στα μάτια. Τα δικά σου λένε: "Αδερφέ, πόσο λυπάμαι..." Και κλαις. Από θλίψη. Πληγωμένη περηφάνια. Και καμάρι. Η συνέχεια στα πολύχρωμα λάβαρα, που σκίζουν το γκρι.
Οι αγωνιζόμενες καθαρίστριες ακόμα εκεί.
Τα οχήματα του δήμου πλένουν μάνι-μάνι τους δρόμους, μην τυχόν και μείνει το χνάρι της αντίδρασης κρεμασμένο στα φύλλα των δέντρων...
Το μετρό, φυσικά, κλειστό. Οι μπάτσοι, φυσικά, πολλοί και παντού. Αδιάφορο. Όπως στο "Οικόπεδο με τις τσουκνίδες" του Ελύτη, "λίγη πέραση έχει η δύναμη στα χέρια τους".
Μετρημένες οι ώρες. Γρηγορείτε παιδιά, "μες το χημείο" του πάντοτε!
Λουκία Σουγιά
(οι φωτογραφίες είναι του Μάριου Λώλου, από το συλλαλητήριο της ΓΣΕΕ, στις 27/11/14)
