Οι τελευταίοι μήνες της ελληνικής πολιτικής σκηνής, ίσως μπορούν να χαρακτηριστούν ως οι πιο σχιζοφρενικοί… Από το success story και τον αντιμνημονιακό Πρωθυπουργό που τρώνε κάθε φορά «πόρτα» από διεθνείς οργανισμούς και εθνικά μίντια μέχρι την κατηγορία ότι ο ΣΥΡΙΖΑ και άλλα κόμματα θέλουν να επιστρέψουν την Ελλάδα στα μνημόνια.
Μέσα σε όλα βέβαια, ακούσαμε και την ακραία φιλελεύθερη κατηγορία του Ποταμιού ότι ο ΣΥΡΙΖΑ είναι συνυπεύθυνος γιατί θέλει τον κρατισμό, την επιστροφή στο παρελθόν. Βέβαια η ρητορική περί κρατισμού δεν είναι καθόλου νέα. Ακούγεται εδώ και πολλά χρόνια ως κατηγορία για την αριστερά. Βέβαια ως τώρα τον ψόγο αυτό τον εξέφραζαν φιλελεύθεροι και νεοφιλελεύθεροι.
Ο "κρατισμός" όμως δεν είναι αριστερής έμπνευσης. Αντίθετα, είναι αστικής έμπνευσης. Είναι κρατισμός κάθετης διασύνδεσης των επιχειρηματικών ελίτ με την πολιτική ηγεσία, του χρηματισμού πολιτικών ώστε να κάνουν επερωτήσεις στη Βουλή προς τα συμφέροντά τους. Ο "κρατισμός" είναι η οικονομική ενίσχυση των επιχειρηματικών ελίτ σε βάρος των οικονομικών του κράτους με χαριστικά δημόσια έργα, με δώρα που αποκαλούνται "επενδύσεις" και ιδιωτικοποιήσεις με αντίτιμο κάτω του κόστους.
Ο "κρατισμός" πάντα ήταν αντίθετος με την αριστερή ιδεολογία. Το ισχυρό κράτος -ως πυλώνας της οικονομίας- στο οποίο αναφέρεται προγραμματικά η αριστερά (στο πλαίσιο του κεφαλαιοκρατικού συστήματος) δεν είναι ένας κράτος που δωρίζει έργα στις ελίτ, που θεριεύει τη γραφειοκρατία προς όφελος των μεγάλων επιχειρηματικών ομίλων, που στήνει τροπολογίες ή επερωτήσεις για την αύξηση των οικονομικών τους εσόδων.
Άλλωστε, το ελληνικό δημόσιο έγινε ένα τέρας γραφειοκρατίας προκειμένου να δίνει την αυταπάτη την ελευθερίας κίνησης κεφαλαίων, αλλά στην ουσία πάντα λειτουργούσε σε βάρος της μεσαίας τάξης. Οι μικροί και οι μεσαίοι επιχειρηματίες εγκλωβίζονταν στο λαβύρινθο από τον οποίο είχαν ελπίδες να εξέλθουν μόνο με νομικά μέσα και ένα σοβαρό κόστος. Αντίθετα, η γραφειοκρατία προστάτευε τις επιχειρηματικές ελίτ που με ευκολία οικονομική διατηρούν ολόκληρες νομικές και οικονομοτεχνικές στρατιές.
Το δημόσιο πάντα είναι ταξικό και υπερασπίζεται με σαφήνεια συγκεκριμένες κοινωνικές ομάδες. Εκείνους που μπορούν να το αντιμετωπίσουν νομικά κι οικονομικά. Και οικονομικά σημαίνει με «πλάγια» μέσα. Έναν τρόπο που γνωρίζει πολύ καλά όλη η Ευρώπη, απλά στην Ελλάδα δεν έμεινε μόνο σε επίπεδο κορυφής/πολιτικών, αλλά απλώθηκε και στα χαμηλά επίπεδα του δημόσιου μηχανισμού, φέρνοντας έτσι τη μεσαία τάξη (δημόσιοι υπάλληλοι) σε σύγκρουση με τον εαυτό της (επιχειρηματίες).
Η μείωση της γραφειοκρατίας, η δυνατότητα ίδρυσης επιχειρήσεων σε 5 λεπτά ή έστω μία ημέρα, η υποστήριξη σε νέους επιχειρηματίες με φοροαπαλλαγές και εισφοροαπαλλαγές για ένα έτος, είναι μερικές προτάσεις της κάθε κυβέρνησης των τελευταίων δεκαετιών. Προτάσεις όμως που ποτέ δεν έγιναν πράξη. Γιατί; Μα πολύ απλά επειδή αυτά τα μέτρα θα στήριζαν τα μεσαία στρώματα, τις μικρές και μεσαίες επιχειρήσεις και το προσωπικό του δημόσιου μηχανισμού.
Ωστόσο, καμία αστική κυβέρνηση από το 1990 και μετά δεν επιθυμούσε πραγματικά την υποστήριξη της μεσαίας τάξης. Και όλα τα προσκόμματα προς αυτήν ήταν. Τα μνημόνια ήταν η χαριστική πολιτική πολεμική κατά της μεσαίας τάξης. Κάθε άποψη για μείωση της γραφειοκρατίας αποτελεί μία επικοινωνιακή ρητορεία αφιονισμού των μεσαιοαστών και αποπροσανατολισμού. Όταν τα μνημόνια στοχεύουν στη διάλυση της νοτιοευρωπαϊκής μεσοαστικής τάξης και την απορρόφηση των δραστηριοτήτων της (υπηρεσιών ή επιχειρηματικών) από τις οικονομικές ελίτ, είναι αδύνατη μία έμμεση τέτοια υποστήριξη.
Μάλιστα, όλες οι "μεταρρυθμίσεις" που αντικρούουν τον "κρατισμό" στην ουσία τους υποστηρίζουν τις οικονομικές ελίτ, αφού το κράτος είναι ανίκανο να ελέγξει τις καταστάσεις, να εκπαιδεύσει, να προσφέρει μια βασική υγεία, πρόνοια και περίθαλψη.
* Κατεβάστε ελεύθερα το πολιτικό δοκίμιο Η μεσαία τάξη στην αγχόνη της κρίσης του Δήμου Χλωπτσιούδη από εδώ ή διαβάστε το online.
πηγή: tvxs.gr
