Του Στέφανου Πρίντσιου
Επιχειρούν μερικοί να ταυτίσουν τη σημερινή πολιτική κατάσταση στην Ελλάδα ως μία συνέχεια της μεταπολιτευτικής περιόδου, με τα ίδια χαρακτηριστικά γνωρίσματα, κυρίως αυτά του διπολισμού. Απλά επισημαίνουν ότι η μέχρι πρότινος διαμάχη ΠΑΣΟΚ με ΝΔ έχει αντικατασταθεί στο ένα της σκέλος, μπαίνοντας στη θέση του ΠΑΣΟΚ ο ΣΥΡΙΖΑ.
Επιφανειακά έτσι φαίνονται να είναι τα πράγματα, μόνο όμως όσον αφορά τον όρο διπολισμός, μιας και κατά τα άλλα υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Αυτή τη φορά δεν έχουμε να κάνουμε με το ιδεολογικοπολιτικό δίπολο διαμάχης Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά, με κοινό σημείο αναφοράς το Κέντρο, αλλά ξεκάθαρα με το δίπολο Δεξιά – Αριστερά, με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τη ρήξη και την ανατροπή της υπάρχουσας μεταπολιτευτικής κατάστασης.
Η όποια επικράτηση θα είναι καθοριστική και για το πολιτικό και για το οικονομικό και για το κοινωνικό μέλλον της χώρας. Είναι ηλίου φαεινότερο πως η επικράτηση μίας κυβέρνησης της ΝΔ του Σαμαρά δεν θα χαρακτηρίζεται πλέον από μετριοπαθείς κεντρώες επιλογές αλλά από άκρως συντηρητικές- εθνικιστικές αφού η επιβίωσή της θα εξαρτάται από την ανοχή που θα της παράσχει η δεξαμενή ψηφοφόρων της άκρας δεξιάς.
Το ίδιο, από την ανάποδη κατεύθυνση, θα ισχύσει σε μία επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αναγκαστικά ή μη, θα επιλέξει, για να σταθεί στην κυβέρνηση, μία αριστερή, φιλολαϊκή πολιτική, αφού μία κεντροδεξιά στροφή θα είναι καταστροφική γι αυτόν.
Η αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διατυμπανίζεται από ορισμένους ως μία απλή κομματική εναλλαγή στο παιχνίδι της εξουσίας, αλλά δεν είναι έτσι, καθ’ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα όπως τα άλλα κόμματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας συνασπισμός, αυτόνομων μέχρι χθες, αριστερών κομμάτων – ρευμάτων – κινημάτων, που για πρώτη φορά κατάφεραν να αφήσουν κατά μέρος τις μόνιμες αντιεξουσιαστικές αριστερές ιδιαιτερότητες και να διεκδικήσουν αυτή τη φορά δυναμικά και ξεκάθαρα μία αριστερή διακυβέρνηση, εγκαταλείποντας το δρόμο της ανώδυνης για το σύστημα διαμαρτυρίας.
Έτσι εξηγείται και η σπουδή του κατεστημένου να δημιουργηθεί άμεσα, ως αντίβαρο της κεντροδεξιάς, ένας ανανεωμένος, άμεμπτος και συμπαγής κεντροαριστερός χώρος, (ΠΟΤΑΜΙ, ΕΛΙΑ κ.α.). που δεν θα περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπώντας στον ευπρεπισμό μεν αλλά στη διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης χωρίς ρήξεις και ανατροπές.
Επιφανειακά έτσι φαίνονται να είναι τα πράγματα, μόνο όμως όσον αφορά τον όρο διπολισμός, μιας και κατά τα άλλα υπάρχει μία σημαντική διαφορά. Αυτή τη φορά δεν έχουμε να κάνουμε με το ιδεολογικοπολιτικό δίπολο διαμάχης Κεντροδεξιά – Κεντροαριστερά, με κοινό σημείο αναφοράς το Κέντρο, αλλά ξεκάθαρα με το δίπολο Δεξιά – Αριστερά, με κύριο χαρακτηριστικό γνώρισμα τη ρήξη και την ανατροπή της υπάρχουσας μεταπολιτευτικής κατάστασης.
Η όποια επικράτηση θα είναι καθοριστική και για το πολιτικό και για το οικονομικό και για το κοινωνικό μέλλον της χώρας. Είναι ηλίου φαεινότερο πως η επικράτηση μίας κυβέρνησης της ΝΔ του Σαμαρά δεν θα χαρακτηρίζεται πλέον από μετριοπαθείς κεντρώες επιλογές αλλά από άκρως συντηρητικές- εθνικιστικές αφού η επιβίωσή της θα εξαρτάται από την ανοχή που θα της παράσχει η δεξαμενή ψηφοφόρων της άκρας δεξιάς.
Το ίδιο, από την ανάποδη κατεύθυνση, θα ισχύσει σε μία επικράτηση του ΣΥΡΙΖΑ ο οποίος αναγκαστικά ή μη, θα επιλέξει, για να σταθεί στην κυβέρνηση, μία αριστερή, φιλολαϊκή πολιτική, αφού μία κεντροδεξιά στροφή θα είναι καταστροφική γι αυτόν.
Η αντικατάσταση του ΠΑΣΟΚ από τον ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να διατυμπανίζεται από ορισμένους ως μία απλή κομματική εναλλαγή στο παιχνίδι της εξουσίας, αλλά δεν είναι έτσι, καθ’ ότι ο ΣΥΡΙΖΑ δεν είναι ένα κόμμα όπως τα άλλα κόμματα.
Ο ΣΥΡΙΖΑ είναι ένας συνασπισμός, αυτόνομων μέχρι χθες, αριστερών κομμάτων – ρευμάτων – κινημάτων, που για πρώτη φορά κατάφεραν να αφήσουν κατά μέρος τις μόνιμες αντιεξουσιαστικές αριστερές ιδιαιτερότητες και να διεκδικήσουν αυτή τη φορά δυναμικά και ξεκάθαρα μία αριστερή διακυβέρνηση, εγκαταλείποντας το δρόμο της ανώδυνης για το σύστημα διαμαρτυρίας.
Έτσι εξηγείται και η σπουδή του κατεστημένου να δημιουργηθεί άμεσα, ως αντίβαρο της κεντροδεξιάς, ένας ανανεωμένος, άμεμπτος και συμπαγής κεντροαριστερός χώρος, (ΠΟΤΑΜΙ, ΕΛΙΑ κ.α.). που δεν θα περιλαμβάνει τον ΣΥΡΙΖΑ, αποσκοπώντας στον ευπρεπισμό μεν αλλά στη διαιώνιση της υπάρχουσας κατάστασης χωρίς ρήξεις και ανατροπές.
πηγή: Η ΣΦΗΚΑ
